Η Άννα Ραϊζοπούλου υπήρξε σύμφωνα με την οικογενειακή αφήγηση μια ιδιαίτερα πιστή και ασκητική γυναίκα. Βρέθηκε μετά το 1922 μαζί με την οικογένειά της από την Απολλωνία ή Απολλωνιάδα Προύσας (σημερινό Γκιολγιαζί) στη Θεσσαλονίκη. Η Άννα κατόρθωσε και έφερε μαζί της αρκετές εικόνες. Πολλές τις δώρισε σε ένα εκκλησάκι στους Νέους Επιβάτες Θεσσαλονίκης αλλά μετέπειτα χάθηκαν. Κράτησε λίγες.
Η οικογένεια εγκαταστάθηκε αρχικά στην Νέα Απολλωνία Θεσσαλονίκης. Μάλλον εκεί ο γιος της, Ανδρέας, γνώρισε την Καλλίνω Δελημπαχάρη, από το Μακρυχώρι (Μπακίρκιοϊ) της Κωνσταντινούπολης. Παντρεύτηκαν και έζησαν στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Ανδρέας, δραστήριος και έξυπνος έγινε εργολάβος οικοδομών. Η Καλλίνω, που λόγω της σπανιότητας του ονόματός της, την φωνάζαν Καλλιόπη, έζησε μαζί με την πεθερά της για πολλά χρόνια και επηρεάστηκε από τον χαρακτήρα της. Ήταν αυτή που διατήρησε τις εικόνες της Άννας.
Ο Ανδρέας με την Καλλίνω απέκτησαν τέσσερα παιδιά, την Άννα, την Μαρίκα, τον Θανάση και τον Δημήτρη. Η Άννα παντρεύτηκε τον Παναγιώτη Αλμπάνη, με τον οποίο απέκτησαν δύο παιδιά, την Μαργαρίτα και τον Νίκο. Η Μαργαρίτα, θυμάται ότι η γιαγιά της δεν ήθελε να αφηγείται τα παλιά και στη ζωή της στο Μπακίρκιοϊ. Όταν όμως το έκανε χρησιμοποιούσε σχεδόν αποκλειστικά τη λέξη «στην πατρίδα». Η Μαργαρίτα ζήτησε από τη γιαγιά της να της δώσει τις εικόνες όταν δεν θα τις ήθελε πια. Η Καλλίνω δέχθηκε και μετά το θάνατό της οι τρεις εικόνες παρέμειναν με την Μαργαρίτα. Η τρίτη εικόνα είναι μία σχετικά νεότερη εικόνα, ρωσικής τεχνοτροπίας, που απεικονίζει τον Άγιο Νικόλαο.
