Ο Αναστάσιος Καλαμακίδης γεννήθηκε το 1870 στο Μπορ της Καππαδοκίας. Ήταν κτηματίας και η περιουσία του σε συνδυασμό με τη σκληρή του δουλειά του επέτρεψε να προσφέρει μια άνετη ζωή στην οικογένειά του. Παντρεύτηκε την Ερμοφίλη Καλαμακίδου, γεννημένη το 1886 στο Μπορ, κόρη ιερέα, στις αρχές του 20ού αιώνα. Στις 25 Δεκεμβρίου 1901 απέκτησαν τη κόρη τους Βικτώρια, το πρώτο από τα πέντε παιδιά τους. Ακολούθησαν ο Γιώργος, η Ροζίνα και ο Νίκος. Ο Γιώργος, το δεύτερο παιδί της οικογένειας, έφυγε σε ηλικία 12 ετών για την Μασσαλία σε συγγενή της οικογένειας. Τελείωσε το σχολείο και το Πανεπιστήμιο στη Γαλλία ενώ στη συνέχεια έζησε στην Αμερική για όλη του τη ζωή. Η μικρότερη κόρη της οικογένειας η Κασσιανή γεννήθηκε το 1922. Ένα μόλις χρόνο αργότερα η οικογένεια της πήρε το δρόμο της προσφυγιάς.
Η οικογένεια του Αναστάσιου και της Ερμοφίλης Καλαμακίδου ήταν ανταλλάξιμοι πρόσφυγες. Η οικογένεια ήταν τουρκόφωνη καθιστώντας την προσαρμογή δυσκολότερη. Έφτασαν στην Κρήτη και πήραν άμεσα αγροτική αποκατάσταση. Προσπάθησαν να ξαναστήσουν εκεί τη ζωή τους. Ο Αναστάσιος Καλαμακίδης ασχολήθηκε με τις καλλιέργειες, δουλειά που γνώριζε καλά. Σύντομα η οικογένεια μετακόμισε στο Πειραιά, σε ένα προσφυγικό παράπηγμα στη Δραπετσώνα. Ο Αναστάσιος Καλαμακίδης νοίκιασε μια αποθήκη στην αγορά του Πειραιά, στην πλατεία Καραϊσκάκη και ασχολήθηκε με το εμπόριο πορτοκαλιών. Γρήγορα κατάφερε να ορθοποδήσει και να επεκτείνει τις δραστηριότητές του στην εξαγωγή πορτοκαλιών στην Ιταλία. Η πυρκαγιά στην ευρύτερη περιοχή της αγοράς του Πειραιά κατέστρεψε την επιχείρηση του. Το δεύτερο αυτό χτύπημα ήταν δύσκολο για τον ίδιο και την οικογένειά του. Στα μέσα της δεκαετίας του 1930 η οικογένειά του μετακόμισε στην Καλλιθέα. Ο Αναστάσιος Καλαμακίδης έκανε κάποιες ακόμα απόπειρες επαγγελματικής σταδιοδρομίας, χωρίς επιτυχία ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και πιθανότατα η ηλικία του αποτέλεσαν ανασταλτικούς παράγοντες στη συνέχιση των προσπαθειών του.
Ο Αναστάσιος Καλαμακίδης όπως και η πλειονότητα των κατοίκων της Καππαδοκίας ήταν ιδιαίτερα πιστός. Στα λιγοστά αντικείμενα που έφερε η οικογένεια του ήταν το Βιβλίο των Ψαλμών. Η εγγονή του Έρη (Ερμοφίλη) Κούρια, στην κατοχή της οποίας βρίσκεται σήμερα το Βιβλίο αυτό, θυμάται τον παππού της να διαβάζει, να προσεύχεται και να ψέλνει, ενώ οι σταγόνες από κερί που έχουν μείνει στις πολυκαιρισμένες σελίδες του μαρτυρούν τη χρήση από τον κάτοχο του. Η Έρη Κούρια επισκέφθηκε το Μπορ πριν μερικά χρόνια και ένιωσε μεγάλη συγκίνηση αντικρίζοντας το σπίτι, τον κήπο, τα δέντρα που άκουγε στις διηγήσεις της οικογένειάς της. Ένιωσε σα να αποκτούσε εικόνα το παρελθόν της οικογένειας της.
