Ο Ανέστης Σταματιάδης και η Ουρανία Σαββάκη παντρεύτηκαν στο Οδεμίσιο της Σμύρνης και απέκτησαν ένα γιο το Σταύρο το 1919. Ο Ανέστης ήταν καπνέμπορος και είχε στην κατοχή του μικρές εκτάσεις με καλλιέργειες και δέντρα. Όταν ο τουρκικός στρατός κατέλαβε την πόλη, εκείνος αιχμαλωτίστηκε και λίγο καιρό αργότερα σκοτώθηκε, ενώ η Ουρανία με το μικρό της γιο κατάφερε να φτάσει στη Σμύρνη από εκεί στον Πειραιά και στη συνέχεια στο Βόλο, μαζί με τον αδελφό και την θεία της. Ο Δημήτριος Βαλαχής, κτηνοτρόφος από το Εγγλεζονήσι, έφτασε στο Βόλο μαζί με τον αδελφό του Γιώργο και εκατοντάδες συμπατριώτες του. Ήταν χήρος. Γνώρισε την Ουρανία, σύντομα παντρεύτηκαν και το 1931 απέκτησαν την κόρη τους Ελένη. Το προσφυγικό δωμάτιο της Ουρανίας στο «Φαρδύ» μετατράπηκε στο «Κρεοπωλείον το Άνθος», και η οικογένεια έμεινε στο προσφυγικό δωμάτιο του Δημητρίου Βαλαχή. Σήμερα, 100 σχεδόν χρόνια μετά, το κρεοπωλείο του Δημητρίου Βαλαχή συνεχίζει να λειτουργεί στο ίδιο ακριβώς σημείο στη Λεωφόρο Ειρήνης, στο Φαρδύ από τα δισεγγονά του, τα εγγόνια του Σταύρου.
Η Ουρανία Σταματιάδου-Κουτσογιάννη, εγγονή της συνονόματης γιαγιάς της, είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός και πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «Το Εγγλεζονήσι». Η ιστορία των παππούδων της, ο τόπος καταγωγής τους, η Έξοδος και η νέα ζωή που έστησαν στα προσφυγικά τετράγωνα της Νέας Ιωνίας είναι για την ίδια όχι μόνο το παρελθόν της οικογένειάς της, αλλά κομμάτι της ιστορίας του μικρασιατικού ελληνισμού, της προσφυγικής μετακίνησης του 1922 και των νέων προσφυγικών συνοικισμών που ξεπήδησαν σε όλη τη χώρα. Με περισσή γενναιοδωρία μοιράζεται τις ιστορίες της οικογένειάς της και των υπόλοιπων εγγλεζονησιωτών. Πλάι στις ιστορίες αυτές σε μια μικρή βιτρίνα του Συλλόγου έχει αποθέσει τα λιγοστά από τα οικιακά αντικείμενα που έφεραν μαζί τους οι πρόγονοι της. Δυο μικρά ανθοδοχεία, ένας ασημένιος δίσκος και ένα ασημένιο φλασκί με ανάγλυφη την εικόνα του Αγίου Γεωργίου είναι όλα όσα κατάφεραν να φέρουν μαζί τους οι δικοί της. Τα αντικείμενα αυτά για την ίδια είναι κομμάτι της ιστορίας της οικογένειά της αλλά και όλων των προσφύγων και πιστεύει ότι η αξία τους βρίσκεται στο μοίρασμα της ιστορίας αυτής και στη διάσωσή της.
