Η γιαγιά από τη μεριά της μητέρας μου, ηρωίδα από τις «χίλιες και μία νύχτες», η Ναρίνα, το όνομά της, Μαρία επί το ελληνικότερον, ήρθε από την Γιοζγάτη της Καισάρειας με τον παππού τον Συμεών, έμπορο γουναρικών και χαλιών σε όλη την Ευρώπη. Ηρθαν μέσω Κωνσταντινούπολης, αφήνοντας στο πέρασμά τους συγγενείς στην Καβάλα, στην Θεσσαλονίκη, τον Βασίλη Κατεμίδη και την Ιερουσαλήμ. Στον Βόλο, στη Νέα Ιωνία, τους θείους Βέτα και Γιώργο Δοξόπουλο. Μετά τις δυσκολίες της πρώτης περιόδου εγκαταστάθηκαν στην Κηφισιά, σ’ ένα όμορφο σπίτι με ξακουστά φαγοπότια και γλέντια με όλα τα σόγια. Ο παππούς Συμεών πέθανε το 1933 αφήνοντας τη γιαγιά Ναρίνα χήρα με τρία παιδιά, την Ευδοκία, τον Ιορδάνη και την Βικτωρία, τη μαμά μου, χωρίς οικονομικούς πόρους και στέγη. Η γιαγιά Ναρίνα βρέθηκε στο προσφυγικό της Κοκκινιάς, κοντά στην οικογένεια του αδελφού της του Θόδωρου Κατεμίδη και της Μαριάνθης, που είχε ήδη εγκατασταθεί στην αρχή της Σαχτούρη.
Η γιαγιά Ναρίνα ήταν η μόνη γιαγιά που γνώρισα και έζησα για λίγο. Με φώναζε «γιαβρί μου». Σηκωνόταν κάθε πρωί και καθάριζε ασπρίζοντας το κοτέτσι στην πίσω αυλή, δίπλα στη μουριά, με τις κότες να κακαρίζουν κάνοντας αυγά για να τρώνε τα μοσχοαναθρεμμένα εγγόνια. Τις τυχερές αυτές τις παίρναμε μαζί στο φορτηγό που φορτωνόταν όλη η οικοσκευή και πηγαίναμε διακοπές στην Νέα Κηφισιά και την Ερυθραία για τρεις μήνες το καλοκαίρι, για καθαρό αέρα και μπάνιο στη Λούτσα, που μας πήγαινε ο πατέρας μου μετά τη δουλειά και τις Κυριακές. Πέθανε το 1962 και μαζί της έκλεισε ένας ολόκληρος κύκλος για την οικογένεια της. Σήμερα η εγγονή της Εριφύλη Σουβατζίδου έχει στην κατοχή της την «προίκα από την Καισάρεια» και γλυκές αναμνήσεις από τη γιαγιά Ναρίνα και το προσφυγικό σπίτι της Κοκκινιάς.
—
Σύνταξη περιγραφής αντικειμένου: Εριφύλη Σουβατζίδου
