Η Χαρούλα Παναγιωτίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1948. Ο πατέρας της, Κωνσταντίνος Βοσινάκης γεννήθηκε το 1910 στην Πάνορμο της Προποντίδας. Η μητέρα της, Κατίνα Κουβαλά γεννήθηκε το 1923 στη Θεσσαλονίκη με καταγωγή από το Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης.
Ο Κωνσταντίνος Βοσινάκης έμεινε ορφανός από πατέρα στα δέκα του χρόνια. Ο ίδιος απέκτησε από μικρή ηλικία τον ρόλο του αρχηγού της οικογένειας. Με την αποχώρηση του ελληνικού στρατού, ο Κωνσταντίνος Βοσινάκης και η οικογένειά του έφυγαν από την Πάνορμο διωγμένοι και εγκαταστάθηκαν στην Καβάλα. Μετά το τέλος της στρατιωτικής του θητείας εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη όπου και ασχολήθηκε με το εμπόριο φρούτων και ξηρών καρπών. Αρχικά έμεινε στην περιοχή της Κασσάνδρου, γύρω από το Αλατζά Ιμαρέτ. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 μετακόμισε με την οικογένειά του στο σπίτι της οικογένειας της γυναίκας του στην Καλαμαριά.
Οι γονείς της Κατίνας, Θεόφιλος και Πηνελόπη Κουβαλά, γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και παντρεύτηκαν στο Μυριόφυτο της Ανατολικής Θράκης. Ο Θεόφιλος Κουβαλάς, γνωστός κυρίως ως Νεοκλής, γεννήθηκε το 1877, και η Πηνελόπη Κουβαλά το 1890. Παντρεύτηκαν στο Μυριόφυτο και ήρθαν στην Ελλάδα με την οικοσκευή τους. Αρχικά έμειναν στον προσφυγικό συνοικισμό της Αγίας Φωτεινής. Σύντομα τους παραχωρήθηκε οικόπεδο στην Καλαμαριά, όπου και έχτισαν μονοκατοικία στην οδό Ι. Κούσκουρα. Ο Θεόφιλος Κουβαλάς, μάλλον ναυτικός στο επάγγελμα, έγινε συνιδιοκτήτης (μαζί με τον αδελφό του) πετρελαιοκίνητου ιστιοφόρου με το όνομα Άγιος Δημήτριος, το 1927.
Η Χαρούλα Παναγιωτίδου έχει διατηρήσει αντικείμενα της οικογένειας της μητέρας της. Μια γυάλινη φρουτιέρα με ποδαράκι και ανάγλυφα σχέδια, έναν γυάλινο τρίφτη φρούτων και ένα κρυστάλλινο ποτηράκι με πόδι, το οποίο χρησιμοποιεί τώρα η εγγονή της όταν την επισκέπτεται. Ακόμη μία σειρά από έξι, βαριά επάργυρα κουτάλια και πιρούνια, που τα χρησιμοποιούσαν για χρόνια στο σπίτι της. Επίσης, τρία περίτεχνα ασημένια κουταλάκια του γλυκού, με καλλιγραφικά χαραγμένο το μονόγραμμα ΠΘ από τα αρχικά (Πηνελόπη, Θεόφιλος) της γιαγιάς και του παππού, μάλλον δώρο στο γάμο τους.
Συνεχίζει ακόμη και σήμερα να χρησιμοποιεί όλα αυτά τα αντικείμενα στην καθημερινότητα της και να μοιράζεται την ιστορία τους με τα παιδιά και τα εγγόνια της σε μια προσπάθεια να διατηρήσει ζωντανή την ιστορία της οικογένειά της και τις μνήμες από το σπίτι, το χωριό και κυρίως τη ζωή που άφησαν πίσω τους.
