Ο Γεώργιος Τρέχας και ο Κωνσταντίνος Ρασπίτσος γεννήθηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα στο Εγγλεζονήσι της Μικράς Ασίας, ενα μικρό νησί στον κόλπο της Σμύρνης με πληθυσμό γύρω στις 2.500 ανθρώπους, κυρίως χριστιανούς. Και οι δύο δούλευαν από πολλοί μικροί ως ψαράδες για να συντηρήσουν τις οικογένειες τους. Η αλίεια αποτελούσε ένα από τα πιο συνιθησμένα επαγγέλματα των κατοίκων του νησιού. Και οι δύο είχαν ιδιόκτητο καϊκι στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Σύμφωνα με την οικογενειακή παράδοση με τα καΐκια τους εγκατέλειψαν το νησί στις αρχές Σεπτέμβρη του 1922, τη στιγμή που κλιμακωνόνταν η μαζική μετακίνηση των ελληνικών πληθυσμών από τα μικρασιατικά παράλια.
Ο Γεώργιος Τρέχας και ο μικρός γιος του Δημήτρης και ο Κωνσταντίνος Ρασπίτσος ξανασυνατήθηκαν στον αυτοσχέδιο προσφυγικό συνοικισμό της Δραπετσώνας, όπου και ξαναδημιούργησαν τις ζωές τους Νέα σπίτια, νέα καΐκια, νέες ζωές. Δυο πέτρινες μήτρες για αγγίστρια που σήμερα έχει ο εγγονός του Κωνσταντίνος Τρέχας αποτελούν δύο από τα λιγοστά υπάρχοντα που έφεραν μαζί τους. Αυτοσχέδια στο σπίτι έχυναν σίδηρο που ζέσταιναν σε ένα μπρίκι μέσα στις μήτρες, τοποθετούσαν το αγγίστρι και δημιουργούσαν το εξάρτημα που χρειάζονταν για το ψάρεμα. Ψαρεύοντας κατάφεραν να συντηρήσουν τις οικογένειες τους ακόμα και στα δύσκολα χρόνια μετά την άφιξή τους στην Ελλάδα ή κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.
Οι πέτρινες αυτές μήτρες και τα τραγούδια της γιαγιάς του Ειρήνης Μπογιατζή (Βογιατζή) που ηχογράφησε η Μέλπω Μερλιέ αποτελούν την κληρονομιά του Κωνσταντίνου Τρέχα μαζί με τις αναμνήσεις του από τα καϊκια και τα αυτοσχέδια παραπήγματα της Δραπετσώνας από τους πρόσφυγες προγόνους του.
Η συνέντευξη και η φωτογράφιση των αντικειμένων πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του ερευνητικού έργου «Αντικείμενα σε φυγή» που χρηματοδοτήθηκε από την Πρωτοβουλία για τις Δημόσιες Ανθρωπιστικές Επιστήμες Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (SNFPHI) και υλοποιήθηκε στο Columbia University την περίοδο 2020-2021.