«Η ύφανση ενός υφάσματος, χάρη στην επαφή του με το σώμα, αποκαλύπτει μια πλοκή, μια αφήγηση», λέει η κοινωνιολόγος Patrizia Calefato. Γυναίκες πρόσφυγες, που ως γυναίκες τότε γνώριζαν κατεξοχήν να αγγίζουν τα υφάσματα, εγκαταλείποντας τα σπίτια τους έβαλαν σε μπόγους όχι μόνο όσα ρούχα θα τις κρατούσαν ζεστές, αλλά και όσα είχαν μια ιστορία να αφηγηθούν. Τέτοια ρούχα, νυχτικά, φορέματα, κλινοσκεπάσματα, δόθηκαν ως κειμήλια χρόνια αργότερα στο Σπίτι των Μικρασιατών που συντηρεί στα Χανιά η Αδελφότητα Μικρασιατών Χανίων «Ο Άγιος Πολύκαρπος». Τα ρούχα αυτά, με γαριασμένο λευκό από τις ταλαιπωρίες και τον χρόνο, είναι σήμερα φορείς μιας μνήμης προσφυγικής από τη Μικρά Ασία.
—
Βιβλιογραφία:
Κατερίνα Σχινά, Καλή κι ανάποδη. Ο πολιτισμός του πλεκτού, Κίχλη, Αθήνα 2014