Η οικογένεια του Χαράλαμπου Σαραντίδη και της Δέσποινας Νικολαΐδου ζούσε στην κωμόπολη Άγιος Κωνσταντίνος (Άι Κωστέν σύμφωνα με τη ντοπιολαλιά, Εβερέκι κατά την τούρκικη ονομασία ή Τεβελλή – Ντέβελι) στην επαρχία της Καισάρειας, η οποία αποτελούσε τοπικό εμπορικό και οικονομικό κέντρο. Η οικογένεια ήταν εύπορη, είχε αλευρόμυλους, ενώ ο Χαράλαμπος είχε αναπτύξει εμπορική δραστηριότητα στην Κωνσταντινούπολη. Στις 15 Μαρτίου 1914 γεννήθηκε το πρώτο παιδί της οικογένειας, το οποίο αντιμετώπισε αμέσως σοβαρά προβλήματα υγείας και θεωρήθηκε ότι θα πέθαινε. Για το λόγο αυτό αποφάσισαν οι γονείς του να τον βαφτίσουν. Το «πιστοποιητικό γεννήσεως και βαπτίσεως» του Αντώνη Σαραντίδη φέρει ημερομηνία 20 Μαρτίου 1914, πέντε μόλις ημέρες μετά τη γέννηση του.
Κατά τη διάρκεια του ελληνο-τουρκικού πολέμου, του 1919-1922 ο πατέρας Χαράλαμπος Σαραντίδης, εξορίστηκε σε τάγμα εργασίας (αμελέ ταμπουρού) απ’ όπου και δραπέτευσε. Έφτασε με ρωσικό πλοίο στον Πειραιά. Η μητέρα, Δέσποινα μαζί με τον μικρό Αντώνη, ηλικίας οκτώ ετών, ήταν αντάλλαξιμοι πρόσφυγες. Αποβιβάστηκαν στην Κέρκυρα. Η επανένωση της οικογένειάς πραγματοποιήθηκε μέσω του Ερυθρού Σταυρού μερικά χρόνια αργότερα στον Πειραιά. Η πρώτη εγκατάσταση της οικογένειας ήταν στην Κοκκινιά. Τον Ιανουάριο του 1927 αγόρασαν ένα οικόπεδο στον Κορυδαλλό, αρχικής ιδιοκτησίας Λαυρίας Σερπιέρη και Ελένης Αβέρωφ. Η οικογένεια απέκτησε δύο ακόμη κόρες, ενώ η Δέσποινα απεβίωσε πριν το 1935. Ο Χαράλαμπος Σαραντίδης προχώρησε σε δεύτερο γάμο και απέκτησε τέσσερα ακόμη παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια.
Ο Αντώνης Σαραντίδης αναγκάστηκε να εργαστεί από την παιδική του ηλικία κυρίως ως μανάβης αλλά και σε άλλες εποχιακές εργασίες ώστε να βοηθήσει την οικογένειά του. Στρατεύτηκε το 1937 επί δικτατορίας Μεταξά, πολέμησε στο αλβανικό μέτωπο, στη διάρκεια της Κατοχής εντάχθηκε στο ΕΑΜ και μετά την απελευθέρωση κατά τη διάρκεια των χρόνων του Εμφυλίου οδηγήθηκε στη Μακρόνησο το 1948, όπου και έμεινε δύο χρόνια. Απεβίωσε το 1990. Το κειμήλιο έχει σημαντική συναισθηματική αξία για την οικογένεια αφού αποτελεί ένα από τα ελάχιστα διασωθέντα αντικείμενα που έφερε μαζί της η Δέσποινα Σαραντίδη και ο μικρός Αντώνης, σαν απόδειξη της ζωής τους στην πατρίδα που άφησαν πίσω τους.
—
Σύνταξη περιγραφής αντικειμένου: Αντώνης Σαραντίδης
Φωτογραφία: Νίκος Τσιόκας
