Οι γυναίκες της Συνασού δεν χόρευαν σε δημόσιους χώρους, παρά μονάχα σε ιδιωτικές γιορτές στα σπίτια τους και πάντα συνοδευόμενες από τους πατεράδες ή τους συζύγους τους. Στις γιορτές αυτές και σε άλλες επίσημες εκδηλώσεις και γιορτές φορούσαν την παραδοσιακή, «καλή τους» φορεσιά. Η επίσημη φορεσιά, φτιαγμένη από τσόχα, βελούδο ή άλλο ύφασμα ανάλογα με την οικονομική ευχέρεια και την κοινωνική θέση της γυναίκας ήταν πάντα χειροποίητη, κεντημένη στο χέρι και συνήθως μονόχρωμη. Χρειαζόταν πολύ χρόνο, πολύ κόπο και κόστιζε ακριβά για να φτιαχτεί είτε στη Συνασό είτε στην Κωνσταντινούπολη όπου εργάζονταν αρκετοί συνασίτες.
Οι γυναίκες της Συνασού έφεραν μαζί τους τον Οκτώβριο του 1924 τις παραδοσιακές του φορεσιές ελπίζοντας να φορεθούν σε νέες χαρμόσυνες στιγμές που ευελπιστούσαν ότι θα ακολουθήσουν. Οι φορεσιές είχαν μεγάλη συναισθηματική και υλική αξία για τις ίδιες μιας και συνδέονταν με σημαντικά οικογενειακά γεγονότα χαράς. Οι απογόνοι τους παραχώρησαν στο Μουσείο του Σωματείου «Η Νέα Σινασός» τις φορεσιές αυτές, όπου φυλάσσονται μέχρι σήμερα.