Από το μπακάλικο στον Πόντο, στο Βατούμ και από εκεί πλανόδιος μανάβης στον Πειραιά, ο Γεώργιος Τσουχνικάς πήρε δυο φορές τον δρόμο της προσφυγιάς με την οικογένειά του, κουβαλώντας μαζί του λιγοστά αντικείμενα. Τα ζύγια της ζυγαριάς του ήταν ανάμεσα σε αυτά, εργαλείο δουλειάς αλλά και ανάμνηση από τα μαγαζιά που κάθε φορά άφηνε πίσω του και ελπίδα για μια νέα χρήση στη νέα ζωή. Σήμερα, βρίσκονται στην κατοχή της εγγονής του Βασιλική Τσουχνικά, θυμιζοντάς της «το βάρος της ιστορίας των δικών της» ανθρώπων.
Ο Γέωργιος Τσουχνικάς γεννήθηκε στα Σούρμενα του Πόντου τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, και το 1911 παντρεύτηκε την Βασιλκή Δημητριάδου. Μαζί με τον αδελφό του είχαν μπακάλικο, στο οποίο εργάζονταν οι ίδιοι εξασφαλίζοντας μια άνετη ζωή στις οικογένειες τους. Το 1918 πήραν με την οικογένεια του αδελφού του, για πρώτη φορά το δρόμο της προσφυγιάς και εγκαταστάθηκαν στο Κερτς στην ανατολική Κριμαία. Ένα χρόνο αργότερα βρέθηκαν στο Βατούμ όπου έζησαν για περισσότερα από 10 χρόνια, ανοίγοντας ένα νέο μπακάλικο, όπου τα ζύγια από τα Σούρμενα χρησιμοποιήθηκαν ξανά. Στο Κερτς γεννήθηκε η Παναγιώτα το 1919 και στο Βατούμ τα δύο επόμενα παιδιά του, η Γαλάτεια το 1920 και ο Ιωάννης το 1924. Το 1930 μπήκαν όλοι μαζί στο πλοίο και πήραν το δρόμο της προσφυγιάς για ακόμα μια φορά. Έφτασαν στον Πειραιά και εγκαστάθηκαν στην Παλαιά Κοκκινιά, στο όριο με την Νέα Κοκκινιά. Το 1934 απέκτησαν και την Τρίτη τους κόρη την Ανθή.
Στην νέα πραγματικότητα της οικογένειάς του, ο Γεώργιος Τσουχνικάς εργάστηκε ως πλανόδιος μανάβης με κάρο. Γρήγορα ο γιος του Ιωάννης άρχισε να δουλεύει μαζί του και μετά τον πόλεμο απέκτησε το δικό οπωροπωλείο στην Αθήνα, στην οδό Βούλγαρη 4. Από το μαγαζί αυτό, ο Ιωάννης Τσουχνικάς συνταξιοδοτήθηκε πολλά χρόνια αργότερα. Τα ζύγια από τα Σούρμενα τον συνόδευαν όλα αυτά τα χρόνια, υλικό κατάλοιπο της ιστορίας της οικογένειας του. Σήμερα, η κόρη του Βασιλική έχει στην κατοχή της τα ζύγια αυτά.
