Η Νατάσσα ζει πια στην Αθήνα. Φοράει συχνά την καρφίτσα και πίνει καφέ στα φλυτζάνια της θείας από την Κωνσταντινούπολη που έζησε το δεύτερο μισό της ζωής της στη Θεσσαλονίκη.
Κοσμήματα και ενδύματα της Βιργινίας
Αντικείμενα: προσωπικά είδη
Τα γαμήλια στέφανα
Στο Σπίτι των Μικρασιατών, τον χώρο που συντηρεί η Αδελφότητα Μικρασιατών Χανίων «Ο Άγιος Πολύκαρπος» με προσφυγικά κειμήλια, δύο προσφυγικές οικογένειες δώρισαν τα ζευγάρια στέφανα που οι πρόγονοί τους είχαν φέρει από τη Μικρά Ασία. Το ένα ζευγάρι βρίσκεται μέσα στο εικονοστάσι του, με τα αρχικά Μ.-Ε., και το δεύτερο σώθηκε δεμένο με τις κορδέλες του.
Τα ρούχα των Μικρασιατισσών
Ρούχα, νυχτικά, φορέματα, κλινοσκεπάσματα, δόθηκαν ως κειμήλια χρόνια αργότερα στο Σπίτι των Μικρασιατών που συντηρεί στα Χανιά η Αδελφότητα Μικρασιατών Χανίων «Ο Άγιος Πολύκαρπος». Τα ρούχα αυτά, με γαριασμένο λευκό από τις ταλαιπωρίες και τον χρόνο, είναι σήμερα φορείς μιας μνήμης προσφυγικής από τη Μικρά Ασία.
Οι «7μπάλες» από τη Συνασό
Στις 2 Οκτωβρίου του 1924, ακολουθώντας τους όρους της Συνθήκης της Λοζάνης, η Αγγελική Σεχνεδοπούλου, τα τρία της παιδιά και η πεθερά της Νυμφοδώρα Χατζηθεοδωρίδου, άφησαν το σπίτι τους, και έχοντας «7 μπάλες» μαζί τους, 7 μπόγους όπου χώρεσαν μέσα τους τα πιο χρήσιμα και τα πιο πολύτιμα αντικείμενα τους από τη Συνασό, έφτασαν στη Μερσίνα, επιβιβάστηκαν στο πλοίο Δεστούνης και ταξίδεψαν για την Ελλάδα. Το πλοίο αποβίβασε τους μισούς πρόσφυγες στην Εύβοια και τους άλλους μισούς στον Πειραιά.
Το μπαστούνι του παππού από τη Συνασό
Το μπαστούνι από την Κωνσταντινούπολη
Ο Νικόλαος Πεμπές γεννήθηκε γύρω στα 1880 στην Συνασό. Παντρεύτηκε τη συντοπίτισσα του Βασιλική Λαδοπούλου. Ο Νικόλαος εργαζόταν στην Κωνσταντινούπολη, όπως οι περισσότεροι συνασίτες, και επισκέπτονταν την οικογένεια του που είχε παραμείνει στην Συνασό. Απέκτησαν μαζί 3 παιδιά, τον Λάζαρο το 1906, τον Γαβριήλ και το Θεολόγο το 1915. Η Βασιλική απεβίωσε στη γέννα του
Ένα κόσμημα από το Σχολάρι της Ανατολικής Θράκης
Η Αθήνα, χήρα με μια κόρη –τη Χρυσούλα (γεν. 1913) – φορώντας την παραδοσιακή της φορεσιά φτάνει μεταξύ του 1914-1918, μετά από τους διωγμούς στην Ανατολική Θράκη στην Κατάλτζα (σημερινή ονομασία Χωριστή Δράμας). Το ταξίδι της ξεκίνησε από το Σχολάρι, μετά το θάνατο του στρατιώτη άντρα της σε μάχη. Η εγγονή της Αθηνά Χορόζη τη θυμάται να φοράει βράκα και να αφηγείται συχνά: «με έδιωξαν από το σπίτι μου, με τη βράκα που φορούσα! Στις τσέπες μου έκρυψα ό,τι άξιζε και τη Χρυσούλα τύλιξα στη μπάντα με το άρμα».
Ένα ασημένιο φλασκί με ανάγλυφη την εικόνα του Αγίου Γεωργίου
Για την Ουρανία Σταματιάδου-Κουτσογιάννη η ιστορία των παππούδων της, ο τόπος καταγωγής τους, η Έξοδος και η νέα ζωή που έστησαν στα προσφυγικά τετράγωνα της Νέας Ιωνίας είναι για την ίδια όχι μόνο το παρελθόν της οικογένειάς της, αλλά κομμάτι της ιστορίας του μικρασιατικού ελληνισμού, της προσφυγικής μετακίνησης του 1922 και των νέων προσφυγικών συνοικισμών που ξεπήδησαν σε όλη τη χώρα.
Νυφικά «ασπρόρουχα» από το Εγγλεζονήσι
Στο χώρο των γραφείων του Πολιτιστικού Σύλλογου Μικρασιατών Νέας Ιωνίας Μαγνησίας «Το Εγγλεζονήσι» φιλοξενείται μία μικρή έκθεση με οικιακά αντικείμενα και λευκά είδη που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες εγγλεζονησιώτες. Νυφικά χειροποίητα «ασπρόρουχα» κεντημένα με βελόνα από χασέ και καθημερινά «ασπρόρουχα» από κάμποτο βρίσκονται στις βιτρίνες του συλλόγου.
Το πορφυρό καππαδόκικο νυφικό
