Ο Αναστάσιος Καλαμακίδης όπως και η πλειονότητα των κατοίκων της Καππαδοκίας ήταν ιδιαίτερα πιστός. Στα λιγοστά αντικείμενα που έφερε η οικογένεια του ήταν το Βιβλίο των Ψαλμών.
Το ψαλτήρι του παππού Ανέστη από το Μπορ
Αρχεία: Objects
Η εικόνα της Παναγίας από μάνα σε κόρη
Το 1944 η Κασσιανή Καλαμακίδου παντρεύτηκε τον Σπύρο Βαφειάδη, γιατρό με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Απέκτησαν 4 παιδιά. Όταν γέννησε την δεύτερη κόρη της Έρη (Ερμοφίλη), η μητέρα της Ερμοφίλη, της χάρισε τη μικρή εικόνα της Παναγίας της Ελευθερώτριας. Μια εικόνα που σχετιζόταν με την δική της γέννηση στο Μπορ το 1922.
Τα προικιά από την Κωνσταντινούπολη
Στο κατάστημα εδώδιμων αποικιακών προιόντων του Ιωάννη Κττυπιάδη στην Κωνσταντινούπολη γνωρίστηκαν η κόρη του Αναστασία Κττυπιάδη και ο Σταύρος Προκόπογλου και γρήγορα η γνωριμία μετατράπηκε σε ένα τρυφερό ειδύλλιο. Το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου και η συμφωνία της ανταλλαγής των πληθυσμών που ακολούθησε χώρισαν προσωρινά το νεαρό ζευγάρι. Η Αναστασία έμεινε στην Κωνσταντινούπολη μιας και
Η μπομπονιέρα από την Κωνσταντινούπολη
Η Ανταλλαγή των Πληθυσμών δεν στάθηκε εμπόδιο στην αγάπη τους. Μόλις ο Ιωακείμ έφτασε στην Ελλάδα της έγραψε και συνέχισαν την επικοινωνία τους. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1928, οι δύο νέοι αρραβωνιάστηκαν με ένα γράμμα και αντάλλαξαν όρκους αγάπης. Η οικογένεια της Αναστασίας στην Κωνσταντινούπολη για να γιορτάσει τον αρραβώνα πρόσφερε μπομπονιέρες σε συγγενείς και φίλους. Μία από αυτές τις μπομπονιέρες έφερε μαζί της η Αναστασία στις αποσκευές που την συνόδευσαν στο ταξίδι της στην Ελλάδα.
Το χαλί της γιαγιάς Δέσποινας από τη Συνασό
Αντικείμενα σπιτιού
Τα γαμήλια στέφανα
Στο Σπίτι των Μικρασιατών, τον χώρο που συντηρεί η Αδελφότητα Μικρασιατών Χανίων «Ο Άγιος Πολύκαρπος» με προσφυγικά κειμήλια, δύο προσφυγικές οικογένειες δώρισαν τα ζευγάρια στέφανα που οι πρόγονοί τους είχαν φέρει από τη Μικρά Ασία. Το ένα ζευγάρι βρίσκεται μέσα στο εικονοστάσι του, με τα αρχικά Μ.-Ε., και το δεύτερο σώθηκε δεμένο με τις κορδέλες του.
Τα ρούχα των Μικρασιατισσών
Ρούχα, νυχτικά, φορέματα, κλινοσκεπάσματα, δόθηκαν ως κειμήλια χρόνια αργότερα στο Σπίτι των Μικρασιατών που συντηρεί στα Χανιά η Αδελφότητα Μικρασιατών Χανίων «Ο Άγιος Πολύκαρπος». Τα ρούχα αυτά, με γαριασμένο λευκό από τις ταλαιπωρίες και τον χρόνο, είναι σήμερα φορείς μιας μνήμης προσφυγικής από τη Μικρά Ασία.
Το κιλίμι που ύφαναν οι φίλες της νύφης
«Κιζ-Κιλίμ. Αγοράσθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1924 από έναν γέρο πρόσφυγα Μικρασιάτη από προικιό. Ήταν η συνήθεια εκεί τότε. Το κιλίμι ύφαναν όλες οι φίλες της νύφης και η κάθε μία προσέθετε για ενθύμιο ένα κουρελάκι από το φόρεμά της ή μαλλιά της κεφαλής της ή φτερό από το αγαπημένο της πουλάκι ή μια χάνδρα για γούρι». Το σύντομο χειρόγραφο σημείωμα της Χρυσηίδας (Λου) Πιερράκου (το γένος Βατικιώτη) αποτυπώνει την προέλευση και την αρχή της μακράς διαδρομής του χειροποίητου αυτού χαλιού.
Το ντόμινο
Τα δύο ξύλινα ντόμινο που βρίσκονται στο μικρό μουσείο του Σωματείου «Η Νέα Σινασός» ήρθαν στην Ελλάδα μαζί με τις αποσκευές των ανταλλάξιμων προσφύγων κατόχων τους. Ένα παιχνίδι επιλέχθηκε να ταξιδέψει μαζί με τα πιο πολύτιμα και χρηστικά αντικείμενα που έφεραν μαζί τους. Μοιάζει περίεργο μιας και δεν γνωρίζουμε τους αρχικούς τους κατόχους αλλά κυρίως τους λόγους της επιλογής να ταξιδέψει στον νέο τόπο εγκατάστασης.