Η γιαγιά από τη μεριά της μητέρας μου, ηρωίδα από τις «χίλιες και μία νύχτες», η Ναρίνα, το όνομά της, Μαρία επί το ελληνικότερον, ήρθε από την Γιοζγάτη της Καισάρειας με τον παππού τον Συμεών, έμπορο γουναρικών και χαλιών σε όλη την Ευρώπη. Ηρθαν μέσω Κωνσταντινούπολης, αφήνοντας στο πέρασμά τους συγγενείς στην Καβάλα, στην Θεσσαλονίκη, τον Βασίλη Κατεμίδη και την Ιερουσαλήμ. Στον Βόλο, στη Νέα Ιωνία, τους θείους Βέτα και Γιώργο Δοξόπουλο.
Ο Θανάσης Καλαφάτης ήταν κάτοχος εικόνας του Αγίου Αθανασίου που την έφεραν οικογενειακά από τη Σωζόπολη. Η εικόνα φέρει υπογραφή «Θεμ. Διαμαντόπουλος» και χρονολογία 1866. Την είχε πάντα στο δωμάτιο του.
Η Μαργαρίτα Αλμπάνη ζήτησε από τη γιαγιά της να της δώσει τις εικόνες όταν δεν θα τις ήθελε πια. Η Καλλίνω δέχθηκε και μετά το θάνατό της οι τρεις εικόνες παρέμειναν με την Μαργαρίτα. Η τρίτη εικόνα είναι μία σχετικά νεότερη εικόνα, ρωσικής τεχνοτροπίας, που απεικονίζει τον Άγιο Νικόλαο.
Η Άννα Ραϊζοπούλου υπήρξε σύμφωνα με την οικογενειακή αφήγηση μια ιδιαίτερα πιστή και ασκητική γυναίκα. Βρέθηκε μετά το 1922 μαζί με την οικογένειά της από την Απολλωνία ή Απολλωνιάδα Προύσας (σημερινό Γκιολγιαζί) στη Θεσσαλονίκη. Η Άννα κατόρθωσε και έφερε μαζί της αρκετές εικόνες.
Η ραπτομηχάνη του Ηλία Βασιλειάδη, ανενεργή από χρόνια, βρίσκεται πλέον στην κατοχή της εγγονής του Βασιλικής Τσουχνικά. Ένα πολύτιμο οικογενειακό κειμήλιο που εξασφάλισε στη οικογένεια της μητέρας της την επιβίωση για δεκαετίες.
Το σαμοβάρι ήταν ένα χρηστικό εργαλείο της οικογένειας στην καθημερινότητά τους και σήμερα για τον νικαιώτη Εμμανουήλ Μιχαηλίδη είναι ένα πολύτιμο οικογενειακό κειμήλιο με μεγάλη συναισθηματική αξία για τον ίδιο, ένα κομμάτι από το παρελθόν της οικογένειάς του, που ρίζωσε στην Νίκαια.
Η Χριστίνα Παυλιόγλου δεν ξέρει λεπτομέρειες για την εικόνα παρά μόνο θυμάται πως η μητέρα της την θεωρούσε θαυματουργή και ότι υπήρχε μια ασαφής οικογενειακή ιστορία γύρω από μια φωτιά στο σπίτι όπου η εικόνα σώθηκε. Για την ίδια το προσφυγικό παρελθόν της οικογένειάς της είναι ένα κομμάτι του δικού της παρελθόντος αλλά κυρίως είναι τμήμα της ιστορίας της μετακίνησης, των δυσκολιών, των προβλημάτων και της βίας με την οποία έρχονται αντιμέτωποι οι άνθρωποι που αναγκάζονται να αφήσουν το σπίτι και τον τόπο τους.
Η Αθήνα, χήρα με μια κόρη –τη Χρυσούλα (γεν. 1913) – φορώντας την παραδοσιακή της φορεσιά φτάνει μεταξύ του 1914-1918, μετά από τους διωγμούς στην Ανατολική Θράκη στην Κατάλτζα (σημερινή ονομασία Χωριστή Δράμας). Το ταξίδι της ξεκίνησε από το Σχολάρι, μετά το θάνατο του στρατιώτη άντρα της σε μάχη. Η εγγονή της Αθηνά Χορόζη τη θυμάται να φοράει βράκα και να αφηγείται συχνά: «με έδιωξαν από το σπίτι μου, με τη βράκα που φορούσα! Στις τσέπες μου έκρυψα ό,τι άξιζε και τη Χρυσούλα τύλιξα στη μπάντα με το άρμα».
Η οικογένεια Καρρά και η οικογένεια Αναστασιάδου πήραν τον δρόμο της προσφυγιάς το 1922, από την Περίσταση της Ανατολικής Θράκης, παραθαλάσσιο χωριό του Μαρμαρά, στην επαρχία Ραιδεστού.
Η οικογένεια ήρθε στην Ελλάδα το 1922. Στη Θεσσαλονίκη ο Αναστάσιος Μαλκότσης (1869-1957) συνέχισε να ασκεί την ιατρική στην περιοχή του Αγίου Φανουρίου Τούμπας. Πήρε μαζί του από την Πάνορμο το δερμάτινο ιατρικό βαλιτσάκι του, ιατρικά εργαλεία και σύνεργα (ψαλίδια, λαβίδες, φιαλίδια, σύριγγες, βελόνες, σταγονόμετρα) και την μπρούντζινη πινακίδα που είχε στο ιατρείο του, η οποία αναγράφει στα ελληνικά και στα αρμενικά το ονοματεπώνυμο και την ιδιότητά του.